In dolle bui heb ik me ingeschreven voor de 64K van de Brenta via MudSweatTrail. Ze organiseren een 4 daagse groeps reis waarin alles in het teken staat van de trail op zaterdag. Het is een prachtige groep met alleen maar vrolijke en enthousiaste lopers. Vooraf is er binnen de whatsapp groep al een eindeloos gesprek wat wel mee te nemen en niet mee te nemen. Dit soort trails kent een verplichte uitrusting die je bij je moet hebben en ook vooraf wordt gecontroleerd. Mooi voorbeeld is een lange regenbroek. Deze staat niet op de lijst van verplichte spullen, maar je bent dom als je hem niet meeneemt en het wordt koud en slecht weer. Blijkt echter dat als je alleen een regenbroek bij je hebt en geen lange tight je niet door de gearcheck komt. Geweldig hoe dit tijdens de pré briefing met de organisatie werd besproken. Onze groep was voorbereid we hadden beide bij ons.
Dan de tocht!
De eerste uren zalig naar boven gestampt de eerste beklimming op. Wat fijn aan de Brenta is dat het veel rustiger is dan de Eiger. Je bent dus zo alle mensen kwijt en loopt alleen of met z’n tweeën door het prachtige landschap.
Ik heb een groot gedeelte van het eerste gedeelte gelopen met Hiltje. Na de 2e verzorgingspost kwamen we erachter dat het best wel krap zou gaan worden naar de tijdspost op 30km. Krap bleek uiteindelijk te laat, we komen 15 minuten later dan de voorgeschreven tijd aan. Onderweg vroegen we ons nog af, wat gebeurt er dan eigenlijk?
Nou dat doen die Italianen heel makkelijk. Je moet je nummer inleveren, je levert je tracker in en ze wijzen richten het dal .. die kant op! Wij zijn nu niet meer verantwoordelijk. Achteraf bleek dat op dit kritische punt 25% van het veld uit de race is genomen. Maar wat nu? Besloten om samen met een Griek (Angelo) door te lopen en met z’n drieën bij elkaar te blijven. Dus de route vervolgt, alleen waren wel ALLE linten weggehaald en de verzorgingspunten opgeruimd. We waren goed voorbereid, voldoende eten en drinken bij ons. Angelo had ook de route uitgeprint en natuurlijk hadden we hem ook op gpx op onze horloges en telefoon staan. Maar toch .. voelt heel bijzonder …
We hebben uiteindelijk de laatste grote klim niet meer gedaan. Het werd laat en minder weer, daarnaast zag het ernaar uit dat we in het donker boven zouden komen. Bij de laatste hut een hulplijn ingeroepen en Chaja gebeld of ze ons kon ophalen aan de andere kant van de berg. Voor ons nog 1,5 uur afdalen, maar voor Chaja ook 1,5 uur rijden.
Dolimit di Brenrta was een prachtig avontuur. Ik wil hem over een paar jaar nogmaals doen en wel die laatste klim doen! Ik heb de foto’s gezien van de andere groepsleden en dat wil ik ook zien en beleven.